Μαραθώνιος Αθήνας: 4 δρομείς εξιστορούν τον αγώνα για ζωή πίσω από τη συμμετοχή τους

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο γεγονός που να ζωντανεύει στιγμιαία την Αθήνα τόσο, όσο ο Μαραθώνιος. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, που η σκιά μιας πολλαπλής και αδιάλειπτης κρίσης βαραίνει πάνω μας και η πόλη μετατρέπεται σε πένθιμο κάδρο μιας ανέμπνευστης καθημερινότητας, ο Μαραθώνιος είναι μια αφορμή για φασαρία και αναστάτωση. Κάτι σαν ξυπνητήρι.

Είναι βέβαια και πολλά παραπάνω από αυτό. Μια ιστορία 120 ετών –τόσα συμπληρώθηκαν χθες– γεμάτη πόνο και συγκινήσεις, γέλια και λυγμούς, πτώσεις και θριάμβους. Η ιστορία της ζωής μας. Βαθιά μοναχική και επίπονη και τόσο άμεσα εξαρτώμενη από τον Άλλον, από το βλέμμα, το άγγιγμα και τη φωνή πολλών άλλων, οικείων και αγνώστων που σπρώχνουν το μυαλό ως τη γραμμή τερματισμού, όταν το σώμα καταρρέει και ο ορίζοντας θαμπώνει.

Σώμα, ψυχή και πνεύμα στην αφετηρία

Η Αθήνα τρέχει. Αν μας άφησε ένα θετικό κουσούρι η κρίση, είναι η ανάγκη που νιώθουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι να αποφορτιστούν ψυχολογικά και να επανοικειοποιηθούν το σώμα τους και τον δημόσιο χώρο. Ο Μαραθώνιος της Αθήνας πριν από μία δεκαετία ήταν ένα αφανές και παραγκωνισμένο γεγονός, που αφορούσε μόνο τους επαγγελματίες δρομείς και κάποιους λίγους ερασιτέχνες και προκαλούσε