Λιβύη: Πολιτική αστάθεια, κοινωνική στασιμότητα και ευκαιρίες
Τα βήματά μας ακούγονταν βαριά πάνω στα χαλίκια των ξεχαρβαλωμένων κι έρημων δρόμων στην παλιά πόλη της Βεγγάζης. Η κεντρική πλατεία στο ιστορικό δημαρχείο, η οποία πριν από το 2014 ήταν γεμάτη σαράφηδες και κόσμο που πηγαινοερχόταν, ήταν έρημη. Δεξιά κι αριστερά παντού χαλάσματα, γυμνά από τοίχους κτίσματα με σιδεριές και πλάκες μπετόν να κρέμονται, έτοιμες να συνθλίψουν όσους περνούν από κάτω. Ευτυχώς η περιοχή δεν έχει σεισμούς.
Αραιά και πού βλέπαμε κάποιον ντόπιο, με αθλητική περιβολή και σαγιονάρες, να μας κοιτά περίεργα ή να ζητά επίμονα να τον βγάλουμε μία φωτογραφία να σχηματίζει με τα δάκτυλά του το σήμα της νίκης. Στο σουκ της παλιάς Βεγγάζης, ήταν αμπαρωμένα με μεταλλικές πόρτες όσα μαγαζιά δεν ήταν ετοιμόρροπα. Ένας-δύο ιδιοκτήτες είχαν αποτολμήσει να επιστρέψουν, φροντίζοντας να απομακρύνουν πέτρα-πέτρα τα μπάζα που είχαν συσσωρευθεί από την εποχή του εμφυλίου πολέμου που ξέσπασε το 2014. Ορισμένοι έβλεπαν για πρώτη φορά τέτοια έκταση καταστροφής κι είχαν μείνει έκπληκτοι. Μετά από μικρή βόλτα είχαν περιέλθει σε κατάσταση απόγνωσης. Μόνο σε φωτογραφίες και βίντεο είχαν δει τον ολοκληρωτικό όλεθρο. Ο λίβυος συνοδός μας φώναζε έντρομος κάθε φορά που έβλεπε κάποιον να