Κωνσταντινούπολη, η Πόλη της δικής μου απουσίας

«Καλά, εσύ έφυγες την κατάλληλη στιγμή». Το έχω ακούσει τόσες φορές, που δεν σαστίζω πια. Ούτε όταν συνοδεύεται από την ερώτηση «πώς ήξερες τι ερχόταν;». Η υπόθεση, πάντα ερήμην μου, είναι πως έδωσα τέλος στα 12 χρόνια ζωής μου στην Πόλη και επέστρεψα στην Αθήνα εξαιτίας των επιθέσεων που έχουν συνταράξει την Τουρκία.

Όμως –όπως έχω ξαναγράψει– δεν άφησα το σπίτι μου και τη ζωή μου για χάρη των τρομοκρατών, όσο φρικτά κι αν ήταν τα κτυπήματά τους. Τυφλές επιθέσεις παραφρόνων, συχνά πολύνεκρες, συμβαίνουν πια δυστυχώς σε πολλές ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις. Στην τουρκική επικράτεια μπορεί να είναι κάπως συχνότερες, αλλά δεν αποτελούν –τουλάχιστον όχι ακόμη– κομμάτι της καθημερινότητας.

Και είναι αυτή ακριβώς η καθημερινότητα που έδιωξε από την Κωνσταντινούπολη εμένα και εκατοντάδες από τους άλλοτε παροίκους της. Συνεπαρμένοι με την Πόλη, ζήσαμε πολλά ευτυχισμένα χρόνια εκεί. Παραμόνευε όμως η στιγμή που, στον δικό του χρόνο ο καθένας, θα ζούσε τη δική του πικρή αποκάλυψη: ούτε η Πόλη είναι πια η ίδια όπως τότε που μας είχε μαγέψει, ούτε η ζωή πια θυμίζει όσα ζούσαμε κάποια χρόνια πριν. Και φύγαμε. Φύγαμε γιατί άλλαξε ο μικρόκοσμός μας, το περιτύλιγμα της ατομικής ευτυχίας μας, και μαζί