Τι λέει ο νέος Κώδικας Συμπεριφοράς για τους δημοσίους υπαλλήλους;

«Η Μ δεν θα μπορούσε ποτέ να δουλέψει στο δημόσιο». Αυτό το σχόλιο, παρόλο που το άκουσα δεκαετίες πριν και σε αρκετά τρυφερή ηλικία, νομίζω ότι δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Το έκανε η Κ, μια συμμαθήτριά μου στο λύκειο, για ένα από τα πιο έξυπνα και πραγματικά ελεύθερα κορίτσια του σχολείου. Η Κ αναπαρήγαγε, άθελά της υποθέτω, τις κουβέντες που άκουγε στο σπίτι της για τα καλά του δημοσίου, για την πολυπόθητη μονιμότητα, για το κεφάλι της που θα είναι ήσυχο, για την εφ’ όρου ζωής εξασφάλιση, τη δική της και της μελλοντικής οικογένειάς της.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η ίδια η Κ δούλεψε από νωρίς σε ΔΕΚΟ, απ' όπου και συνταξιοδοτήθηκε νωρίς-νωρίς από υψηλή θέση, την ώρα που εγώ πάσχιζα ακόμη να βρω τα πατήματά μου μεταξύ κακοπληρωμένων ελεύθερων ρεπορτάζ και πολύωρων δουλειών γραφείου. Αλλά ναι, η ατίθαση και τολμηρή Μ, το κορίτσι που θα θέλαμε όλες να ήμαστε στα 15, εκείνο το κατακόκκινο πανί για τους καθηγητές μας, δεν θα μπορούσε ποτέ να δουλέψει στο δημόσιο.

Απλός υπάλληλος ή λειτουργός;

Τι σημαίνει όμως αυτό; Πόσα ταμπού και αρνητικά πρόσημα έχει στις πλάτες της μια δουλειά στο δημόσιο και τι αμαρτίες πληρώνει ένας εργαζόμενος που για τους δικούς του λόγους βρέθηκε σε μία από τις