Καταραμένοι καλλιτέχνες
Έχουν γραφτεί πολλά για το αν πρέπει ένα έργο τέχνης να κρίνεται ανάλογα με τον χαρακτήρα του καλλιτέχνη που το δημιούργησε. Ειδικά στην εποχή που το κίνημα #meΤoo ζητά το μποϊκοτάζ μεγάλων ονομάτων που καταχράστηκαν τη δύναμή τους, είναι μια συζήτηση που μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Οι απόψεις διαφέρουν, ως συνήθως όταν πρόκειται για ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα, φανατικά.
Ασφαλώς, το φάσμα της απαράδεκτης συμπεριφοράς εκ μέρους κορυφαίων της Τέχνης περιλαμβάνει πολλά περισσότερα ελαττώματα πέρα από το να είναι κάποιος σεξουαλικό αρπακτικό: βίαια ξεσπάσματα, επιθέσεις, ρατσισμός, παιδοφιλία, αιμομιξία ή έστω ένας συνδυασμός από εγωκεντρισμό, αδιαφορία και άλλα δυσάρεστα χαρακτηριστικά είναι κάποιες από τις αποχρώσεις μιας παλέτας που σε έναν ιδανικό κόσμο δεν θα ήταν ρεαλιστική. Όμως είναι, και μέχρι σήμερα που η απόδοση ευθυνών άρχισε να μην κοιτά βιογραφικό, οι ιδιοφυΐες δεν κρίθηκαν ποτέ γι αυτές, τουλάχιστον όχι όπως θα κρίνονταν κοινοί θνητοί που δεν έτυχαν την ευλογία ενός τεράστιου ταλέντου που ενίοτε σε τοποθετεί λίγο πάνω από τον νόμο.
Εδώ και αιώνες οι άνθρωποι επιλέγουμε να κοιτάξουμε διακριτικά από την άλλη στα παραστρατήματα εκείνων που θεωρούμε σπουδαίους