Είναι αργά τη νύχτα της Κυριακής 14 Απριλίου· κοντεύει να κλείσει 24ωρο από την επίθεση με drones και βαλλιστικούς πυραύλους που εξαπέλυσε το Ιράν εναντίον του Ισραήλ. Αυτή την ώρα, όμως, στην πρωτεύουσα της χώρας επικρατεί ησυχία. Είναι ένα γλυκό ανοιξιάτικο βράδυ στη Μεσόγειο. Αυτή είναι η εντύπωση που έχω καθώς η οθόνη ανοίγει και κλέβω κάποιες μικρές, σύντομες εικόνες από τον ουρανό πάνω από το Τελ Αβίβ. «Νομίζω ότι ήθελαν να στείλουν ένα μήνυμα», σχολιάζει ο Γιονάταν Ζάιγκεν όταν τον ρωτάω για την ιρανική επίθεση. «Είναι σαν να είπαν “μπορούμε να σας χτυπήσουμε ανά πάσα στιγμή”. Απέδειξαν ότι μπορούν να μας ρίξουν 300 πυραύλους, εμείς αποδείξαμε ότι μπορούμε να τους αναχαιτίσουμε. Όλοι κερδισμένοι...» Η φωνή του συνομιλητή μου ακούγεται ήρεμη, σταθερή και κουρασμένη.
Όσην ώρα μιλάμε, ο Γιονάταν δεν αναφέρεται ούτε μια φορά στη μητέρα του. Αλλά ό,τι κάνει τους τελευταίους μήνες, εμπνέεται από το δικό της έργο – το συνεχίζει σήμερα ο ίδιος από εκεί που διακόπηκε, με βαναυσότητα, στις 7 Οκτωβρίου. H Βίβιαν Σίλβερ, μια από τις γνωστότερες ακτιβίστριες για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, δολοφονήθηκε από τους εισβολείς της Χαμάς στο κιμπούτς Μπεερί. Χρειάστηκε να περάσει πάνω από ένας