Ήτανε μια φορά ένας άριστος μετανάστης

«Πριν φύγω για τo μεταπτυχιακό στη Γερμανία σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να ξαναγυρίσω, με είχε πληγώσει η Ελλάδα. Καθώς όμως απογειωνόταν το αεροπλάνο και έβλεπα την Αττική να χάνεται, άρχισα να βουρκώνω χωρίς να ξέρω γιατί. Έκλαιγα, δεν μπορούσα να σταματήσω με τίποτα. Την πρώτη φορά που ξαναήρθα Ελλάδα, μετά από 6-7 μήνες και ένιωσα τον θαλασσινό αέρα, γέμισα τα πνευμόνια μου και είπα “Ελλαδάρα”. Τότε κατάλαβα ότι πατρίδα είναι μόνο οι αναμνήσεις μας».

Η ιστορία του Θωμά Κιαλίου, ενός παιδιού από το Μπεράτι της Αλβανίας που ήρθε στην Ελλάδα όταν ήταν 10 χρονών, είναι η ιστορία χιλιάδων μεταναστών που μεγάλωσαν στη χώρα μας και αντιμετωπίστηκαν από το ελληνικό κράτος σαν άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας.

Είναι όμως ταυτόχρονα και η ιστορία ενός άριστου μαθητή και φοιτητή, που δεν είδε ποτέ την προσπάθειά του να επιβραβεύεται και τελικά διάλεξε να φύγει από τη χώρα που θα είναι για πάντα συνδεδεμένη με τις πιο τρυφερές του αναμνήσεις. Από αυτήν την άποψη, και όχι μόνο, ο Θωμάς είναι ο καθένας από εμάς· Έλληνες και μη.

Οι λιγοστές αναμνήσεις από την Αλβανία και η άφιξη στην Ελλάδα

«Υπήρχε πάντα, τουλάχιστον από την πλευρά του πατέρα μου, η αίσθηση ότι εμείς είμαστε βέροι Μπεραταίοι, δεν