Ιεραρχία, φυλές και πτέρυγες στη φυλακή

Η ρωσική πτέρυγα των φυλακών Δομοκού ήταν η πρώτη μου επαφή με τη ζωή στη φυλακή. Εκεί έκρινε ο αρχιφύλακας ότι έπρεπε να τοποθετηθώ. 

Πόντιοι από το Καζακστάν, Καζάκοι, Γεωργιανοί και Ουκρανοί κατά βάση συνέθεταν την κοινότητα, ενώ κάπως σαν δορυφόροι ήταν και οι Πολωνοί. Ρώσο κανονικό δεν πέτυχα ποτέ ούτε έναν. Τα ρωσικά ωστόσο είναι η κοινή τους γλώσσα, προφανώς λόγω της σοβιετικής παράδοσης. Στην πτέρυγα αυτή ήταν και οι Άραβες, που αποτελούσαν μειονότητα και γι΄ αυτό βρίσκονταν μόνιμα σε θέση αμυντικής επιφυλακής, ενώ οι Βούλγαροι αξιοποιούνταν ως «λεγκένια», δηλαδή υπηρέτες. Οι Έλληνες και οι Αλβανοί που βρίσκονταν στην πτέρυγα, είτε ως καψόνι της υπηρεσίας, όπως εγώ, είτε επειδή κινδύνευαν ή ήταν ανεπιθύμητοι στις πτέρυγες που αντιστοιχούσαν στην εθνικότητά τους, απολάμβαναν την ειρηνική φιλοξενία της ασυλίας τους.

Όταν εμφανίστηκα στην πτέρυγα, ανέλαβαν να με υποδεχτούν ο Γιούρα και ο συγκελίτης του. Μου δώσανε καπνό και τηλεκάρτα και ενδιαφέρθηκαν να μάθουν αν χρειαζόμουν κάτι ακόμα. Το κελί τους ήταν γεμάτο από κρατούμενους που είχαν μπει για να με γνωρίσουν και να με περιεργαστούν, μιας και την τελευταία εβδομάδα αποτελούσα την μοναδική είδηση στην τηλεόραση, οπότε δεν θα