Η Ήπειρος έχει την τύχη να την αγαπά ο Κρίστοφερ Κινγκ

Όλες τις τρεις ημέρες που βρέθηκα στο τριήμερο μουσικό φεστιβάλ «Γιατί 'ναι μαύρα τα βουνά» στην Κόνιτσα, είχα στο μυαλό παραλλαγές της ίδιας σκέψης: είτε έβλεπα στη σκηνή το συγκρότημα Vasil Ziu από την Κεντρική Αλβανία με τη ζωώδη ενέργεια, είτε άκουγα το κορυφαίο βιολί του Κώστα Καραπάνου, είτε χόρευα με τον Νέγρο του Μοριά και τα «πειραγμένα» τραπ κομμάτια του με samples από 78άρια των νότιων Βαλκανίων, είτε έμενα με ανοικτό το στόμα μπροστά στην τσιγγάνα Bajsa Arifovska από τη Βόρεια Μακεδονία που παίζει πέντε όργανα το ένα καλύτερα από το άλλο, είτε χτυπιόμουνα με το παραδοσιακό γκρουπ με τη ροκ ενέργεια «Εβρίτικη Ζυγιά» (το boy band του τριημέρου, για καλό το λέω), σκεφτόμουν πως, αυτό που κατάφερε η παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση και ενορχήστρωσε ο εθνομουσικολόγος Κρίστοφερ Κινγκ, μόνιμος πλέον κάτοικος της Κόνιτσας, ήταν να μετατοπίσουν την (συντηρητική) κοινωνία της ευρύτερης περιοχής. Τόσο ελάχιστα, όσο μετατοπίζονται οι κοινωνίες από τις μικρές αλλαγές, που έρχονται χωρίς πολλές φανφάρες – αλλά συσσωρεύονται και φέρνουν τις πιο μεγάλες.

Προς τα πού την πήγαν; Ίσως προς την αναγνώριση και αποδοχή των πολλαπλών στρωμάτων της, στον χρόνο και στον χώρο, όπως αυτά