Εννιά το πρωί, στην προκυμαία του Κάρντιφ, πρωτεύουσα της Ουαλίας. Ο Ντέιβιντ Μέλντινγκ, βουλευτής των Ουαλών Συντηρητικών, βγαίνει από το κτίριο της Εθνοσυνέλευσης. Είναι μία συνηθισμένη μέρα στο πολιτικό κέντρο μίας χώρας 3,2 εκατομμυρίων κατοίκων. Θα έπρεπε να είναι όπως το Westminster στο Λονδίνο ή το Σύνταγμα στην Αθήνα. Στο Κάρντιφ όμως, εκτός από τον Μέλντινγκ, δεν υπάρχει ούτε ένας περαστικός έξω από την Εθνοσυνέλευση. Η προκυμαία είναι άδεια – μέσα στο κτίριο, πίσω από τη μεγάλη γυάλινη πρόσοψη υπάρχουν μόνον οι τρεις-τέσσερις εργαζόμενοι της ρεσεψιόν.
Στην προκυμαία του Κάρντιφ, η Ουαλία έχτισε το καινούργιο της κοινοβούλιο πριν 20 χρόνια, το 1999. Εκεί, η χώρα προσπαθεί να βρει ξανά την εθνική της ταυτότητα. Η απόφαση της αποκέντρωσης ανήκε στην πολιτική τάξη της χώρας και τις πνευματικές της ελίτ, χωρίς κατ' ανάγκην η κοινωνία να ταυτίζεται με την αφήγησή τους. Οι Ουαλοί ψήφισαν δύο φορές για τη μεταφορά εξουσιών από το Λονδίνο στο Κάρντιφ. Το 1979 είπαν ένα εντυπωσιακό όχι, όταν το 80% προτίμησε τη διατήρηση της τότε κατάστασης. Το 1999 το δημοψήφισμα έγινε ξανά, και αυτή τη φορά οι Ουαλοί συμφώνησαν, αλλά με οριακή διαφορά (0,6%) και πολύ μικρή συμμετοχή (50%).
Τον