Σε «σκοτεινές» διαδρομές κινείται τα τελευταία χρόνια το μοντέλο των περιβαλλοντικών επιθεωρήσεων στην Ελλάδα. Από το «όλα στο φως» των προηγούμενων ετών, πλέον ουδείς μαθαίνει τα κατορθώματα των «Ράμπο» του περιβάλλοντος, του Σώματος που είναι επιφορτισμένο με τους τακτικούς ή έκτακτους ελέγχους, ώστε να διαπιστωθεί αν τηρούνται οι περιβαλλοντικοί όροι στα έργα και τις δραστηριότητες ανά τη χώρα.
Άλλοτε, οι επιτυχίες των Επιθεωρητών γίνονταν άμεσα γνωστές, καθώς στα δημοσιογραφικά γραφεία έφθανε πλήθος πληροφοριών και φωτογραφιών που πρόβαλαν τα περιβαλλοντικά εγκλήματα και εξέθεταν τους υπαιτίους.
Ακόμα, παρότι δεν δημοσιεύονταν ποτέ στη Διαύγεια οι εκθέσεις αυτοψίας των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος και οι αποφάσεις επιβολής προστίμου, δημοσιοποιούνταν ωστόσο τα πρόστιμα, όταν υπογράφονταν από τον υπουργό Περιβάλλοντος ή τον Ειδικό Γραμματέα Επιθεώρησης, τακτική η οποία σταμάτησε την τελευταία τριετία.
Για τις μεγάλες τους αποκαλύψεις, σαν την υπόθεση του Ασωπού, αλλά και τις μικρότερης έκτασης –αλλά εξίσου σημαντικές– παραβάσεις (για κακή διαχείριση επικίνδυνων και μη αποβλήτων, παράνομες χωματερές, λειτουργία βιομηχανικών μονάδων δίχως περιβαλλοντικούς όρους κ.ά.), το Σώμα των