Ένα παιδί που επέζησε του Ολοκαυτώματος χάρη στην καλοσύνη των ξένων
Με βάση την οικογενειακή παράδοση θα έπρεπε να τον ονομάσουν Ελάζαρ, δηλαδή Λάζαρο, όπως τον παππού του.
Θα ήταν ένα μάλλον ταιριαστό όνομα, για τα χριστιανικά δεδομένα, αν σκεφτεί κανείς πώς εξελίχθηκε μετέπειτα η ζωή του· πόσες φορές μέχρι να κλείσει τα έξι του χρόνια τού δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία και πώς τελικά κατάφερε να επιβιώσει. Όμως τότε, στην αρχή της ζωής του, οι Εβραίοι γονείς του αποφάσισαν να σπάσουν την παράδοση. Έδωσαν στον πρωτότοκο γιο τους ένα χριστιανικό όνομα, προς τιμήν ενός οικογενειακού φίλου, βάζοντας «τη φιλία πάνω από το αίμα», όπως αναφέρει ο Αντώνης Μόλχο στο βιβλίο του «Η κοινοτοπία του καλού».
Τον συναντήσαμε στη Θεσσαλονίκη, σε ένα από τα ταξίδια στην πατρίδα της παιδικής του ηλικίας και κουβεντιάσαμε μαζί του για την περιπετειώδη διάσωσή του. Γεννημένος το 1939, ο Αντώνης Μόλχο ήταν τεσσάρων ετών όταν άρχισαν οι εκτοπισμοί των Εβραίων από τη Θεσσαλονίκη, τον Μάρτιο του 1943. «Επέζησα χάρη στην καλή μου τύχη και την αυταπάρνηση άλλων» θα πει. Τις αναμνήσεις του από εκείνη την εποχή τις έγραψε οκτώ δεκαετίες μετά, όταν αναγκάστηκε λόγω του κορονοϊού να μείνει σε αυστηρή καραντίνα.
«Τι αναμνήσεις έχει ένα τετράχρονο παιδί και τι απομένει ως ανάμνηση