Οι λόγοι που δεν απονέμεται δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι πιο πεζοί από ό,τι νομίζαμε

Εκατοντάδες πολίτες που καθημερινά φτάνουν στα δικαστήρια για να καταθέσουν ως μάρτυρες, χάνοντας το μεροκάματό τους, φεύγουν άπραγοι από το δικαστικό μέγαρο περιμένοντας να λάβουν νέα κλήση –στην καλύτερη περίπτωση μετά από ένα χρόνο– με αβέβαιο και πάλι αποτέλεσμα ως προς την εκδίκαση της υπόθεσης που τους αφορά.

Εκατοντάδες κατηγορούμενοι περιμένουν στην ουρά για να δικαστούν οι υποθέσεις τους και να κριθεί η ενοχή ή αθωότητά τους. Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα παραμένουν “όμηροι” μίας ποινικής εμπλοκής και περιμένουν –τι άλλο μπορούν να κάνουν;– την ετυμηγορία του φυσικού τους δικαστή, από την οποία εξαρτάται άμεσα η ποινική τους μεταχείριση και η προσωπική τους ελευθερία.

Γιατί άραγε η ελληνική ποινική δικαιοσύνη παρουσιάζει αυτήν την εικόνα καθυστέρησης, που πολλές φορές έχει οδηγήσει τη χώρα μας σε καταδίκη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο;

Η μεγαλύτερη παθογένεια της ελληνικής δικαιοσύνης, που δεν είναι άλλη από την καθυστέρηση στην εκδίκαση των υποθέσεων, είναι γνωστή και εκτός των συνόρων της χώρας. Η Ελλάδα έχει το θλιβερό προνόμιο να ανήκει στις τέσσερις πρώτες χώρες, μεταξύ των 47 κρατών-μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης, που συστηματικά και κατ’ επανάληψη έχουν παραβιάσει τον εύλογο χρόνο στην απονομή της δικαιοσύνης.

Με βάση επίσημα στοιχεία, το 2011 οι καταδικαστικές αποφάσεις για τη χώρα μας με τη σφραγίδα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου ξεπέρασαν τις 360. Από το 1997 έως σήμερα το δημόσιο εξαιτίας της αργοπορημένης απονομής της δικαιοσύνης έχει πληρώσει περισσότερα από 8,5 εκατομμύρια ευρώ σε χρηματικές αποζημιώσεις και ηθική ικανοποίηση σε όλους εκείνους που αναζήτησαν το δίκιο τους στο Στρασβούργο.

Από το αρχείο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου προκύπτει σαφώς ότι σε ορισμένες περιπτώσεις η ελληνική δικαιοσύνη καθυστέρησε ακόμη και 27 χρόνια!