Θυμάμαι πολύ καλά την ημέρα που γινόταν η συνέντευξη Τύπου για την Documenta14, τον Απρίλιο του 2017. Η ατμόσφαιρα στο Μέγαρο Μουσικής ήταν εορταστική, έξω από την αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» επικρατούσε χαρούμενη φασαρία. Καλοντυμένοι, επιμελώς ατημέλητοι άντρες και γυναίκες μετακινούνταν από συντροφιά σε συντροφιά, φτιάχνοντας όλοι μαζί ένα ηχητικό υπόβαθρο όπου τα ελληνικά, τα αγγλικά και τα γερμανικά μπλέκονταν με φυσικότητα και άνεση μεταξύ τους. Σε δυο ημέρες, η έκθεση θα άνοιγε για το διεθνές κοινό της. Η Documenta14 θα ήταν μια μεγάλη γιορτή για τη σύγχρονη τέχνη – και για την Αθήνα. Ή μήπως όχι;
«Έφτασα στην Αθήνα πριν από δύο χρόνια, εν μέσω ενός οικονομικού και πολιτικού πολέμου». Έτσι ξεκίνησε εκείνη την ημέρα την ομιλία του ένας από τους βασικούς συντελεστές της διοργάνωσης, ο επιμελητής των Public Progams, Πολ Πρεσιάδο. Θυμάμαι τον Πρεσιάδο να περιγράφει πώς η κρίση και η λιτότητα είχαν οδηγήσει σε περιορισμούς των δημοκρατικών ελευθεριών στην Ελλάδα. Τον θυμάμαι να διακηρύσσει την κατάρρευση της δυτικής δημοκρατίας και να εντοπίζει τα ερείπιά της εδώ, στην Αθήνα. Η ειρωνεία του πράγματος, το γεγονός ότι ο ίδιος εργαζόταν σε μια δυτική πρωτεύουσα, σε καθεστώς απόλυτης