Το είδος που χορεύει: πώς το να κινούμαστε μαζί στον ρυθμό μας κάνει ανθρώπους

Ο χορός είναι ένα πανανθρώπινο αγαθό, αλλά γιατί; Είναι παρών σε παλιούς και νέους ανθρώπινους πολιτισμούς, είναι κεντρικός σε εκείνους με τη μεγαλύτερη συνεχή ιστορία, είναι εμφανής στην πιο πρώιμη εικαστική τέχνη σε τοίχους βράχων από τη Γαλλία έως τη Νότια Αφρική και την Αμερική, και είναι ενσωματωμένος στο DNA κάθε βρέφους που επινοεί κινήσεις ως χαρούμενη απάντηση στο ρυθμό και το τραγούδι, πολύ πριν μπορέσει να περπατήσει, να μιλήσει ή να σκεφτεί τον εαυτό του ως «εγώ». Ο χορός παραμένει μια ζωτική, γενεσιουργός πρακτική σε όλον τον κόσμο μέχρι σήμερα· στις αστικές γειτονιές, στις σκηνές συναυλιών, ως μέρος θεραπευτικών τελετουργιών και σε πολιτικές επαναστάσεις. Παρά τις προσπάθειες που κατέβαλαν χριστιανοί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί άποικοι σε έξι ηπείρους επί 500 χρόνια για να εξαλείψουν τις ιθαγενείς χορευτικές παραδόσεις και να περιθωριοποιήσουν τον χορό στις δικές τους κοινωνίες, ο χορός συνεχίζεται όπου κι αν κατοικούν οι άνθρωποι. Οποιαδήποτε απάντηση στο ερώτημα γιατί οι άνθρωποι χορεύουν πρέπει να εξηγήσει την πανταχού παρουσία και την επιμονή του χορού. Κάθε απάντηση θα αμφισβητήσει τις δυτικές αντιλήψεις για τον άνθρωπο που προτάσσουν το μυαλό έναντι του σώματος ως έδρα της δράσης και της ταυτότητας.