Τη Δραπετσώνα οι περισσότεροι τη γνωρίσαμε από ένα τραγούδι, έναν αργόσυρτο βαρύ λυγμό του Γρηγόρη Μπιθικώτση ή καλύτερα μια μελαγχολική ελεγεία στη φτώχεια, που καθρέφτιζε με ατόφιο λαϊκό ρομαντισμό τη δύσκολη πραγματικότητα στο εσωτερικό της απέραντης παραγκούπολης που απλωνόταν κάτω από τα δηλητηριώδη φουγάρα των βιομηχανιών.
Αυτή ήταν η ιδεώδης μελοποίηση μιας βασανιστικής ζωής, που παρέπαιε αγχωμένα ανάμεσα στην ανάγκη της για εργασία και την ανάγκη για αέρα. «Στη Δραπετσώνα η ζωή είναι κατάρα», επιβεβαιώνει ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο βιβλίο του «εκ Πειραιώς».
Eίσαι ήδη συνδρομητής; Συνδέσου εδώ
Η ανεξάρτητη ερευνητική δημοσιογραφία, χωρίς διαφημίσεις, απαιτεί χρόνο, χρήματα και κόπο.
Πιστεύουμε όμως οτι αυτός είναι ο μόνος δρόμος, και ελπίζουμε να μοιράζεσαι την οπτική μας.
Αν όλοι όσοι διάβαζαν τα άρθρα μας, μας στήριζαν το μέλλον μας θα ήταν ασφαλέστερο.
Μερικά από τα άρθρα μας για τα οποία είμαστε περήφανοι!
Γραφτείτε συνδρομητές και διαβάστε καθημερινά δύο νέα long reads που αξίζουν τον χρόνο σας. Μετράμε ήδη πάνω από 200 ιστορίες. Θα σας γίνει συνήθεια.
