
Τη Δραπετσώνα οι περισσότεροι τη γνωρίσαμε από ένα τραγούδι, έναν αργόσυρτο βαρύ λυγμό του Γρηγόρη Μπιθικώτση ή καλύτερα μια μελαγχολική ελεγεία στη φτώχεια, που καθρέφτιζε με ατόφιο λαϊκό ρομαντισμό τη δύσκολη πραγματικότητα στο εσωτερικό της απέραντης παραγκούπολης που απλωνόταν κάτω από τα δηλητηριώδη φουγάρα των βιομηχανιών.
Δεν έχεις χρόνο; Πάτα εδώ!
Αυτή ήταν η ιδεώδης μελοποίηση μιας βασανιστικής ζωής, που παρέπαιε αγχωμένα ανάμεσα στην ανάγκη της για εργασία και την ανάγκη για αέρα. «Στη Δραπετσώνα η ζωή είναι κατάρα», επιβεβαιώνει ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο βιβλίο του «εκ Πειραιώς».