Φρένο στην επιθετική φαρμακοβιομηχανία
Οι άνδρες που πωλούν φάρμακα –όπως πολλοί άνδρες σε πολλούς κλάδους– έχουν ένα ελάττωμα: τους αρέσει να «κοκορεύονται» για τα κατορθώματά τους. Πριν από μερικές εβδομάδες, ένας επιχειρηματίας της φαρμακοβιομηχανίας μου είπε κάτι παρόμοιο, κάπως ταπεινά και όχι χωρίς αυτοσαρκασμό. «Κάποτε είχα μία φίλη στο ΙΚΑ του Μοσχάτου. Ήμασταν ζευγάρι. Ο ιδιοκτήτης της φαρμακευτικής για την οποία δούλευα ως φοιτητής μου έδινε ένα χιλιάρικο το μήνα για να της το δίνω να συνταγογραφεί φάρμακά του. Αυτή συνταγογραφούσε έτσι κι αλλιώς. Κρατούσα το χιλιάρικο για τον εαυτό μου».
Οι άνδρες που στέκονται στο φουαγιέ του 2ου συνεδρίου «για το δίκαιο και τη δεοντολογία του φαρμάκου» του Συνδέσμου Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδος (ΣΦΕΕ) την περασμένη Πέμπτη 8 Μαρτίου, μιλούν κι εκείνοι για παλιότερες εποχές του κλάδου. Για τους γιατρούς που πληρώνονταν για κλινικές μελέτες χωρίς να τις κάνουν –«έχω τιμολογήσει πολλούς», λέει ο ένας– και ιστορίες από άρθρα «επιστημονικού» περιεχομένου που έγραφε ο γιατρός κάποιας εταιρείας (η εταιρεία έβαζε γιατρούς να τα υπογράφουν και στη συνέχεια τους πλήρωνε για τα πνευματικά δικαιώματα των …άρθρων τους).
Ένας γενικός διευθυντής μεγάλης εταιρείας με πολύχρονη παρουσία