Gottfried Leitner, Seiltänzer, 2001, oil on canvas, Museum der Moderne Salzburg.
Το αυτο-παρακινούμενο παιδί
Πειράζει αν το παιδί βγει έξω με τα αταίριαστα ρούχα που διάλεξε; Αν ο έφηβος του σπιτιού ξεχάσει πως είχε διαγώνισμα και πατώσει; Αν ο τελειόφοιτος δεν καταφέρει να διαβάσει και μείνει εκτός πανεπιστημίου; Κανένα δεν είναι ιδανικό σενάριο, είναι όμως προτιμότερα από εκείνα στα οποία ο γονιός ελέγχει –ή νομίζει πως ελέγχει– κάθε πτυχή της ζωής του παιδιού του.
Gottfried Leitner, Seiltänzer, 2001, oil on canvas, Museum der Moderne Salzburg.
Γιος: Θέλω να πιάσω μια δουλειά, αλλά δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω.
Μητέρα: Πώς, υπάρχουν δουλειές αν τις κυνηγήσεις.
Γιος: Μπα, κουράζομαι και μόνο που το σκέφτομαι, έχω φάει τόσες απορρίψεις...
Μητέρα: Θα στείλω εγώ για σένα αίτηση στην εταιρεία του φίλου του θείου Γιωργάκη. Θα ζητήσω και συστατικές από τους καθηγητές σου στο πανεπιστήμιο. Θα στα ετοιμάσω όλα και αν σε καλέσουν, θα πας στη συνέντευξη.
Γιος: Δεν θα καταφέρεις τίποτα.
Μητέρα: Θα προσπαθήσω.
Σας θυμίζει κάτι το παραπάνω παράδειγμα; Η εικόνα της μαμάς και του μπαμπά που πηγαίνουν –ορισμένες φορές «σέρνοντας»– το παιδί τους για να ζητήσει δουλειά είναι πολύ οικεία στην ελληνική κοινωνία. Και τα αποτελέσματα δεν είναι σχεδόν ποτέ θετικά. Είναι η κορύφωση μιας μακράς πορείας «ευνουχισμού» των παιδιών, που ξεκινά από μικρή ηλικία. Όπως για παράδειγμα όταν στέλνουμε τα παιδιά μας στο φροντιστήριο από το δημοτικό ή το γυμνάσιο για συμπληρωματική διδασκαλία, χωρίς να το έχουν ζητήσει τα ίδια. Χωρίς να έχουν προλάβει καν να συναντήσουν ένα μαθησιακό εμπόδιο.
Η σημασία του ελέγχου στη ζωή
Πριν από μερικά χρόνια, ο Μπιλ Στίξρουντ και ο Νεντ Τζόνσον άρχισαν να παρατηρούν το ίδιο πρόβλημα από διαφορετικές οπτικές γωνίες