Ασυνόδευτα παιδιά

Είναι μεσημέρι και στον ξενώνα του συλλόγου Κέντρο Μερίμνης Aνηλίκων στα Εξάρχεια επικρατεί ησυχία. Τα παιδιά είναι ακόμα σχολείο. H μαγείρισσα ετοιμάζει το γεύμα της ημέρας, ρύζι με φακές στον φούρνο. Σήμερα το μενού είναι ελληνικό, συνήθως όμως είναι εμπνευσμένο από τις κουζίνες των χωρών προέλευσης των παιδιών, περιλαμβάνει κουσκούς από το Μαρόκο, καμπίλι (ρύζι με λαχανικά, σταφίδες και σαφράν) από το Αφγανιστάν, μπάμιες με αρνί από τη Συρία. Πολλές φορές μαγειρεύουν τα ίδια τα παιδιά, προσθέτοντας καρυκεύματα που αγοράζουν τα ίδια στις αγορές στο κέντρο της Αθήνας.

Οι μυρωδιές που αναδύονται στους διαδρόμους φέρνουν εικόνες από τον τόπο τους, λένε. Φέρνουν στην μνήμη τους τον μελωδικό ήχο από τα πήλινα ταζίν των γιαγιάδων τους καθώς εκείνες τους διηγούνταν παραμύθια, τα μυρωδικά στους κήπους των πατεράδων τους, τα παιχνίδια στις αυλές με τα αδέρφια τους. Εικόνες μακρινές, εικόνες που δεν έχουν τίποτε να κάνουν με την τωρινή κατάσταση στις χώρες τους. Τα παιδιά αυτά έχουν αφήσει πίσω τους συντρίμμια. Γκρεμισμένα κτίρια, μανάδες, αδέρφια, νεκρούς, και τα παιδικά τους όνειρα. Φθάνοντας στις ακτές της χώρας μας έχουν ήδη ενηλικιωθεί και το φορτίο που κουβαλούν στους ώμους τους