Όταν οι Ασιάτες κάνουν παγκοσμιοποιημένη μουσική
Είναι πολύ γοητευτικό να ακούς κομμάτια σε γλώσσες που καταλαβαίνεις εν μέρει ή και καθόλου. Αυτό μας το δίδαξε πέρσι το Despacito και παλιότερα οι Las Ketchup με το Asereje. Όλοι ακούγαμε το Gangnam Style του Κορεάτη Psy και προσπαθήσαμε να μιμηθούμε τη χορογραφία. Στην τηλεόραση, απολαμβάνουμε να βλέπουμε σειρές όπως το Narcos και το Casa de Papel στα ισπανικά, ή το Fauda στα αραβικά και τα εβραϊκά. Πολλοί χαζεύαμε το Sailor Moon ή το Dragon Ball, ιαπωνικά anime. Κι όλα αυτά συμβαίνουν γιατί ζούμε σε παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, όπου όχι μόνο εισβάλει η «παγκόσμια» και για πολλούς αμιγώς δυτική κουλτούρα στις τοπικές, αλλά κι οι τοπικές κουλτούρες συνδέονται με την παγκόσμια.
Στην Ελλάδα έχουμε αγκαλιάσει τη μουσική πλευρά της ασιατικής κουλτούρας εδώ και μια δεκαετία περίπου. Το 2007, όταν η ελληνική μπλογκόσφαιρα ζούσε τις δόξες της, ο Neverlandean, ένας μουσικός blogger, έγραφε ήδη για καλλιτέχνες όπως η Namie Amuro, μια διάσημη τραγουδίστρια ιαπωνικής ποπ που εκείνην την εποχή είχε υιοθετήσει r’n’b και hip hop ήχους, με αρκετό ενθουσιασμό. Ουσιαστικά αυτή του άλλαξε την άποψη για τη J-Pop (Japanese Pop), την οποία θεωρούσε «πολύ light και χαζοχαρούμενη» μέχρι που άκουσε το