Αντόνιο Γκαουντί, Le Corbusier, Άλβαρ Άαλτο, Φρανκ Λόιντ Ράιτ, Βάλτερ Γκρόπιους, Όσκαρ Νιμάγιερ, Ζάχα Χαντίντ, Ι. Μ. Πέι, Φράνκ Γκέρυ. Aπό Έλληνες: Σταμάτης Κλεάνθης,Λύσανδρος Καυταντζόγλου, Αλέξανδρος Νικολούδης, Αριστοτέλης Ζάχος, Δημήτρης Πικιώνης, Άρης Κωνσταντινίδης, Τάκης Ζενέτος. Κι απέναντι τους: Το πέτρινο σπίτι-φρούριο με τις πολεμίστρες στον Μαραθώνα. Η πολυκατοικία με τα αρχαιοελληνικά αγάλματα στο Αιγάλεω. Το σπίτι-πλοίο στην ελληνική ύπαιθρο. Η ολόλευκη, μεγαλοπρεπής έπαυλη στην Εκάλη. Η ολομπάλκονη πολυκατοικία στην Καλογρέζα. Η πολυκατοικία με τους χρυσούς τοίχους στην Περαία.
Πλήθος μέγα. Από τα μικρά, ταπεινά κτίσματα ως τις πανομοιότυπα αδιάφορες οικοδομές της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων και από εκεί ως την ακραία υπερβολή. Για την ανώνυμη αρχιτεκτονική ο λόγος. Αυτήν που υπαγορεύθηκε από τις ανάγκες της καθημερινής ζωής, που καθορίστηκε από ιστορικές και ιδεολογικές συγκυρίες, που περιορίσθηκε από τη στέρηση, που επιβάλλεται όμως με τη σαρωτική παρουσία της, και που σε αυτήν εν τέλει υπάρχει ο σύγχρονος Έλληνας. Είναι η αρχιτεκτονική των πολλών, η αρχιτεκτονική χωρίς όνομα κατασκευαστή ή ιδιοκτήτη, πάντα όμως με τα διαφορετικά χαρακτηριστικά που της