«Ο “Αμαζονιος” ήταν ο τρόπος μου να διαχειριστώ την απώλεια»
Ένα μυστηριώδες και συγχρόνως απίστευτα γοητευτικό τοπίο, μια συνομιλία με έμψυχα και άψυχα υλικά,ένας εμβληματικός τίτλος –«Αμαζόνιος (We are sailing with a corps in the cargo)»– και μια κληρονομιά, είναι η συνταγή της νέας έκθεσης του Δημήτρη Τζουμπλέκα. Πρόκειται για μια έκθεση που εγκαινιάζει το πρόγραμμα Extra Muros του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ) και εξελίσσεται στο παλιό εργαστήριο του Νίκου Κεσσανλή και της Χρύσας Ρωμανού, στο κτήμα τους στο Μαρούσι. Ήδη ο τίτλος του πολυδιάστατου αυτού έργου του καλλιτέχνη, προδιαθέτει τον επισκέπτη για ένα εξωτικό ταξίδι.
Διασχίζοντας την Αθήνα το σούρουπο και κατευθυνόμενη προς τα βορειοανατολικά προάστια, έφτασα στους πρόποδες της Πεντέλης, δίπλα σε ένα ρέμα.
Περνώντας την είσοδο βρέθηκα σε έναν γοητευτικό, αλλά απόκοσμο χώρο. Ακολούθησα τη διαδρομή, πέρασα από τον παλιό σκοτεινό θάλαμο («Το Αμπάρι») στο καθαυτό εργαστήριο, και από τις άδειες αποθήκες («Το Δάσος») στην εγκαταλελειμμένη πισίνα («Το Ποτάμι»), αντικρίζοντας φωτογραφίες και βίντεο, γλυπτά και εγκαταστάσεις, αντικείμενα και συνθέσεις.
Μόνο στο τέλος της διαδρομής λύνεται ο γρίφος, όταν ο θεατής συναντά μια φωτεινή επιγραφή που κρέμεται ανάμεσα σε δύο δέντρα (