Ο Αλέξης Ακριθάκης μέσα από τα μάτια της κόρης του
Είναι εύκολο να είσαι η κόρη του Αλέξη Ακριθάκη (1939-1994); Κοιτάζω διερευνητικά, ωστόσο όσο το δυνατόν πιο διακριτικά γίνεται, τη Χλόη Ακριθάκη-Geitmann. Τη μοναχοκόρη του Έλληνα ζωγράφου που ζούσε πάντα στην κόψη. Όσην ώρα καθόμαστε μαζί, στο Φίλιον, τη ροή της συνομιλίας μας διαρκώς διακόπτει ένας περαστικός που την αναγνωρίζει, την πλησιάζει και της αφηγείται μια ιστορία, μια περιπέτεια που έζησε μαζί του. Της μιλάει για ένα τσίκι-τσίκι του, που εκείνος σκάρωσε πάνω σε μια χαρτοπετσέτα, μια βραδιά μέθης, το οποίο σήμερα βρίσκεται καδραρισμένο στο σαλόνι του. «Όλοι σάς γνωρίζουν στην Αθήνα;», τη ρωτάω. «Όλοι τον γνώριζαν», μου αντιγυρίζει. «Ο πατέρας μου είχε άπειρους φίλους στη ζωή του».
Ζωγράφιζε πραγματικά ασταμάτητα, ακόμη και την μαύρη, βραχύβια περίοδο πριν το τέλος, που νοσηλευόταν σε κακό χάλι στο Δρομοκαΐτειο. «Κάθε βράδυ πλήρωνε τους λογαριασμούς του με ένα τσίκι-τσίκι πάνω σε χαρτοπετσέτες, σε τραπεζομάντιλα, σε τοίχους», προσθέτει η μοναχοκόρη του.
Όσο περισσότερο την κοιτάζω, ανακαλύπτω τη μεγάλη ομοιότητά της μαζί του. Κάποια στιγμή θα το παραδεχτεί, στέλνοντάς μου μια νεανική φωτογραφία του μπαμπά της. Είναι ίδιοι!
Υπάρχει κάτι το αληθινά εύθραυστο, αλλά κι