Mες στο καλειδοσκόπιο του Ντέιβιντ Χόκνεϊ
Συνήθιζε να φτάνει στις 7 π.μ στο Royal College of Art κι έπινε το τσάι του περιμένοντας να ανοίξει η σχολή. Εξάλλου είχε κάνει απεργία στο σπίτι μέχρι οι γονείς του να αποδεχθούν την επιθυμία του να γίνει καλλιτέχνης, ενώ απεργία έκανε κι αργότερα στη Σχολή όταν είχαν αρνηθεί να του δώσουν πτυχίο αν δεν έγραφε την πτυχιακή του εργασία. Εκείνος αρνήθηκε πεισματικά υποστηρίζοντας πως για τους ζωγράφους αρκούν οι πίνακες τους για να πάρουν πτυχίο. Το Royal College of Art αναγνωρίζοντας το μεγάλο του ταλέντο τελικά έκανε δεκτό το αίτημά του.
Πνευματώδης, με χαρακτηριστικό βρετανικό χιούμορ, ατίθασος και προοδευτικός ο Χόκνεϊ, παρότι ντροπαλός στη νεαρή του ηλικία, δεν δίσταζε καθόλου να τα βάλει με τις προκαταλήψεις. Το καλοκαίρι του 1960, και παρότι κυρίαρχο ρεύμα ήταν ακόμη ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός, εκείνος αναζήτησε έμπνευση στο οικείο περιβάλλον του ύστερα από παρότρυνση του φίλου του, επίσης ζωγράφου, Ρόναλντ Μπρουκς Κιτάζ. Συγκινημένος από την ποίηση του Γουόλτ Γουίτμαν και του Καβάφη φιλοτέχνησε το καλοκαίρι του 1960 τον πίνακα We Τwo Βoys Together Clinging στον οποίο δύο ανδρικές μορφές αγκαλιάζονται ερωτικά, την εποχή που ακόμα η ομοφυλοφυλία αποτελούσε αδίκημα.
«Μου