«Έξοδος» από τα μνημόνια στην πράξη δεν υπάρχει, γιατί πολλά από τα μέτρα που έχουν επιβληθεί είναι μόνιμου χαρακτήρα, ενώ και οι στόχοι που έχουν συμφωνηθεί για πρωτογενή πλεονάσματα θα διατηρηθούν για πολλά χρόνια.
Με δύο λόγια
Στα ανοικτά πεδία προς διαπραγμάτευση με τους δανειστές, στο πλαίσιο των 88 λεγόμενων «προαπαιτούμενων», πέραν του δημοσιονομικού πακέτου των μέτρων και των αντιμέτρων υπάρχουν πολλά μεγάλα μέτωπα: οι ιδιωτικοποιήσεις (ειδικά στο ενεργειακό πεδίο), οι αλλαγές στους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και στον νόμο Κατσέλη/Σταθάκη, οι τροποποιήσεις του εξωδικαστικού μηχανισμού για τη ρύθμιση χρεών (ο νόμος αυτός δεν δουλεύει στην πράξη), οι παρεμβάσεις στο εταιρικό δίκαιο, οι αλλαγές στα επιδόματα, ακόμη και οι αλλαγές στις ανεξάρτητες αρχές και στον Κώδικα Συμπεριφοράς των Βουλευτών. Περιλαμβάνονται μεταρρυθμίσεις «ογκόλιθοι», όπως αυτή της νέας στελέχωσης του Δημοσίου (η Κομισιόν ζητά να εφαρμοστεί κατά γράμμα η μεταρρύθμιση ως «απόδειξη» της πρόθεσης της κυβέρνησης να έχει την «ιδιοκτησία» του προγράμματος), αλλά και σειρά από «διαδικαστικές» παρεμβάσεις. Αν κάτι γίνεται «αριθμητικά» φανερό πάντως, είναι το βάρος που δίδεται στις ιδιωτικοποιήσεις. Τα 25 από