Ζάφος Ξαγοράρης στην documenta 14

Όταν ήταν παιδάκι έπαιζε με τα παιχνίδια του στο γκαζόν του πάρκου Καρλζάουε στο Κάσελ. Δεν είναι ότι αδιαφορούσε για την τέχνη, αλλά σίγουρα δεν είχε τις αντοχές, τις γνώσεις και τα εργαλεία των γονιών του, της Μπίας Ντάβου και του Παντελή Ξαγοράρη, για να οργώσει μαζί τους τους αχανείς εκθεσιακούς χώρους και να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα των έργων τέχνης. Υπήρχε καιρός γι’ αυτό, όπως αποδείχθηκε.

Με τα χρόνια, η βιβλιοθήκη του εμπλουτίστηκε με τους καταλόγους των διοργανώσεων της documenta που αγόραζαν επιμελώς οι γονείς του, ενώ από το 1987 άρχισε να κάνει και μόνος του το ταξίδι Αθήνα-Κάσελ. Xάρη σε αυτά τα ωραία παιχνίδια που παίζει καμιά φορά η ίδια η ζωή, φέτος συμμετέχει και ο ίδιος στη διοργάνωση με ένα έργο στο Μουσείο Χατζηκυριάκου-Γκίκα στην Αθήνα και ένα στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό του Κάσελ.

Σε αυτά θα αναγνωρίσει κανείς το πολυπρισματικό ιδίωμα του εικαστικού που συχνά καταπιάνεται με την ιστορία της εκπαίδευσης και τον ρόλο της ως φορέα κοινωνικής αλλαγής, όπως εξάλλου και της τέχνης, με αποτέλεσμα να δημιουργεί εγκαταστάσεις όπως η «Λοξή Τάξη», το σχεδόν απόκοσμο χρηστικό “γλυπτό” που βυθιζόταν σταδιακά στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη το 2015. Αλλά θα