Η ώρα είναι 9:00 το πρωί και στη νότια κλιτύ της Ακρόπολης η ουρά για την είσοδο εκτείνεται κατα μήκος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και φτάνει μέχρι περίπου το ύψος της οδού Τζιραίων – σχεδόν στη Βασιλίσσης Αμαλίας. Μετράω στο google maps ότι είναι σχεδόν 250 μέτρα. Εκατοντάδες αναψοκοκκινισμένοι τουρίστες στέκονται υπομονετικά και προσπαθούν να βρουν ίσκιο κάτω από τα κτίρια. Κάθονται όπου βρουν για να ξεκουραστούν.
Ρωτάω ένα γκρουπ που κοντεύει να μπει πόσην ώρα περιμένουν: «γύρω στα 30-40 λεπτά», μου λένε. «Θα αργήσουμε πολύ να μπούμε, να περιμένουμε ή καλύτερα να φύγουμε;» ακούω έναν Άγγλο να λέει στη σύντροφό του καθώς στέκονται στο τέλος της ουράς, έκπληκτοι με το πλήθος του κόσμου. «Ας προσπαθήσουμε να βρούμε στο διαδίκτυο skip-the-line («πήδα-την-ουρά») εισιτήρια για να μπούμε πιο γρήγορα» θα του πει η γυναίκα και εκείνος σχεδόν αμέσως βρίσκει το site από το οποίο θα τα αγοράσουν. Ο πατέρας μιας οικογένειας που στέκεται ακριβώς μπροστά, ακούγοντάς τους γυρνάει και τους λέει: «Αυτή είναι η skip-the-line ουρά για την είσοδο· δεν υπάρχει άλλη».
«Έχουμε φτάσει στο σημείο να ακυρώνουμε τα πρωινά τουρ»
Σε λίγο βλέπω στην ουρά και την ξεναγό που περιμένω για το ραντεβού μας.