Τα «βάρβαρα και κακόηχα» τοπωνύμια που σβήστηκαν από τον χάρτη: Μέρος Β'

Στο πρώτο μέρος αυτής της έρευνας ασχοληθήκαμε με τις μετονομασίες που έγιναν από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, όταν άλλαξαν όνομα κάπου διακόσια χωριά και πόλεις. Σήμερα πιάνουμε τη συνέχεια, που φτάνει μέχρι τις ημέρες μας.

Τον Μάρτιο του 1909, έναν χρόνο έπειτα από τον επίσημο τερματισμό του Μακεδονικού Αγώνα και λίγους μήνες πριν από το κίνημα στο Γουδί, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Θεοτόκη συγκροτεί την Επιτροπεία Τοπωνυμιών της Ελλάδος. Αυτή θα ήταν στο εξής υπεύθυνη «να προτείνει ονομασίες περί μεταβολής α) των αλλόγλωσσων ή κακόφωνων ονομάτων και β) των ακατάλληλων ελληνικών που αντικατέστησαν παλαιότερα ελληνικά ονόματα». Ο σκοπός αυτής της κίνησης φανερώνεται στην εισηγητική έκθεση του υπουργού Εσωτερικών Νικόλαου Λεβίδη: «Τα βάρβαρα ονόματα και τα κακόφωνα ελληνικά λυπούσι μεν το γλωσσικόν συναίσθημα, έχουσι δε και επιβλαβή μορφωτικήν επήρειαν εις τους κατοικούντας, συστέλλοντα και ταπεινούντα το φρόνημα αυτών, αλλά και παρέχουσι ψευδή υπόνοια της εθνικής συστάσεως του πληθυσμού».

Ο Λεβίδης, φιλόλογος και ο ίδιος –αλλά και σκοπευτής, με συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896– επέλεξε για πρόεδρο της επιτροπής τον «πατέρα της