Πρόσφυγες και μετανάστες στον δρόμο των ναρκωτικών

«Want weed? Want hash?». Είναι ένα βράδυ του Μαΐου, ο καιρός έχει ζεστάνει για τα καλά και η πλατεία στο Μοναστηράκι σφύζει από κόσμο. Μπροστά από την είσοδο του σταθμού, εκεί που αρχίζει ο πεζόδρομος της Αδριανού, Αφρικανοί έχουν στήσει ως συνήθως ένα αυτοσχέδιο πάρτι με δυνατή μουσική και μικρόφωνα. Λίγα μέτρα πιο πάνω, στους σωρούς από ξύλα που σχηματίζουν καθίσματα μπροστά από τα σκαλιά, κάθονται μερικοί νεαροί πρόσφυγες σε μικρές ομάδες.

Τα τελευταία δύο περίπου χρόνια, παρέες ή οικογένειες προσφύγων παίρνουν συχνά τις θέσεις τους στο συγκεκριμένο σημείο. Κάποιες φορές με τη δική τους μουσική, άλλοτε απολαμβάνοντας ένα παγωτό, κάνοντας χάζι τους περαστικούς. Τώρα όμως, καθώς παρέες τουριστών περνούν κατευθυνόμενες προς του Ψυρρή, η λεπτή σιλουέτα ενός νεαρού που δεν θα είναι πάνω από 20 ξεμακραίνει από τους υπόλοιπους.

«Want weed?», ρωτά και πάλι κάνοντας πως κοιτά αλλού, όταν μια παρέα ξανθών, συνομήλικών του, τουριστών περνά από κοντά του. «Hash, weed, hash», παρουσιάζει την πραμάτεια του σχεδόν αδιάφορα. Ιδιαίτερα αν πρόκειται για βράδυ Παρασκευής ή Σαββάτου, η ίδια δραστηριότητα θα συνεχιστεί για αρκετές ώρες ακόμη, καθιστώντας το Μοναστηράκι την πιο πρόσφατη προέκταση