«Το νοσοκομείο δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να τελειώνει η ζωή σου»

«Πέφτει η γη κάτω από τα πόδια σου» μου απαντά η Μαρία Θεοδωρίδου όταν τη ρωτάω τι συμβαίνει μόλις διαγιγνώσκεται κάποιος με καρκίνο. Έχει ζήσει από πολύ κοντά τη νόσο, πρώτα ως συγγενής με τον πατέρα της, στην συνέχεια ως φροντίστρια με τη μητέρα της, ως ασθενής η ίδια και στη συνέχεια φροντίζοντας και πάλι τον σύζυγό της. Είναι χρόνια μέλος –και πλέον πρόεδρος– του συλλόγου Ευ Ζω με τον καρκίνο.

Image

Αυτό το συναίσθημα του «χάσματος» που νιώθουν οι ασθενείς είναι κάτι που άκουσα πολλές φορές στη διάρκεια αυτού του ρεπορτάζ. Μετά τη διάγνωση σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, οι ασθενείς και οι συγγενείς τους δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, ποιες πόρτες να χτυπήσουν και συχνά οι οδηγίες και η στήριξη των γιατρών και νοσηλευτών δεν αρκούν. Τα πράγματα δυσκολεύουν όταν χρειάζεται να γυρίσουν στο σπίτι – ακόμα περισσότερο για εκείνους που βρίσκονται στο τελικό στάδιο της ασθένειας. Στο εξωτερικό υπάρχουν οι εξειδικευμένες ομάδες του palliative care, όπως τις ονομάζουν, που πλαισιώνουν τον ασθενή και την οικογένειά του, ενώ οι δομές των ξενώνων (hospices) όπου καταλήγουν όσοι βρίσκονται στο τελικό στάδιο, για να έχουν μια όσο το δυνατόν πιο αξιοπρεπή αντιμετώπιση μπροστά στον θάνατο, δεν είναι