Στην Ελλάδα σήμερα, δεν είναι πολλοί εκείνοι που ασχολούνται με το lettering. Βέβαια, όταν λέμε ελληνικό lettering θα πρέπει να σκεφτόμαστε αρχικά την ελληνική καλλιγραφία. Οι λόγοι έχουν τις ρίζες τους στην ιστορία. Συγκεκριμένα, ο σχεδιασμός γραμμάτων στο χέρι και η καλλιγραφία δεν ήταν ποτέ σημαντικό μέρος της ελληνικής ιστορικής παράδοσης, όπως ήταν στην Ευρώπη του Διαφωτισμού και ειδικότερα στην Αγγλία του 18ου αιώνα.
Στην Ευρώπη, ο σχεδιασμός γραμμάτων υφίσταται για πολλά χρόνια και έχουμε δείγματα εικονογράφησης με γράμματα σε παλιά χειρόγραφα, ήδη από τα μεσαιωνικά χρόνια, αλλά και μεταγενέστερα εντυπωσιακά δείγματα καλλιγραφίας, βασικά για χρήση καταγραφής και λογιστικής.
Το ίδιο δεν συμβαίνει στην Ελλάδα όπου, και λόγω Τουρκοκρατίας, η χώρα μένει απομονωμένη από τις καλλιγραφικές εξελίξεις. Επιπλέον, το ελληνικό αλφάβητο δεν βοηθάει, όντας διαφορετικό από το λατινικό. Η κλασική καλλιγραφία στην Ευρώπη εξελίσσεται, τελειοποιείται και αποκτά κανόνες σύμφωνα με τους οποίους τα γράμματα ενώνονται, ενώ η ελληνική καλλιγραφία μένει πιο στάσιμη, με αποτέλεσμα κάποια από τα γράμματα να ενώνονται “αμήχανα” μεταξύ τους. Ο ξένος καλλιγράφος ακόμα και σήμερα, ασκεί ένα επάγγελμα που