Το κορίτσι που ήθελε να φτιάχνει κόσμους

Είναι το άπιαστο όνειρο των περισσότερων συγγραφέων: Να γράψουν ένα βιβλίο που θα αγοραστεί από έναν μεγάλο εκδοτικό οίκο. Γιατί όχι από τον μεγαλύτερο που υπάρχει στη Γη – τα όνειρα είναι δωρεάν. Να υπογράψουν μαζί του συμβόλαιο και για άλλα βιβλία, τα οποία, όπως το πρώτο, θα μεταφραστούν σε πολλές γλώσσες. Να υπάρχουν βάσιμες ελπίδες ότι τα βιβλία αυτά θα γίνουν κινηματογραφικές ταινίες που θα παίζονται σε αίθουσες και ψηφιακές πλατφόρμες παντού στον πλανήτη.

Και μετά ξυπνούν. Και συνειδητοποιούν ότι αυτό είναι σχεδόν αδύνατον να συμβεί. Ειδικά αν προέρχονται από μια χώρα σαν την Ελλάδα, η οποία αν εξαιρέσεις λίγα ιερά τέρατα του παρελθόντος ή κάποιες μετρημένες στα δάχτυλα περιπτώσεις εν ζωή συγγραφέων, λάμπει δια της απουσίας της από το διεθνές λογοτεχνικό στερέωμα. Οι αιτίες είναι πολλές και αναλύονται συχνά σε άρθρα και δημόσιες συζητήσεις. Είναι, μεταξύ άλλων, η μικρή εμβέλεια της ελληνικής γλώσσας, η αδιαφορία της πολιτείας, η απουσία προγραμμάτων επιδοτούμενων μεταφράσεων, ή ίσως και η θεματολογία των ελληνικών μυθιστορημάτων, η οποία αντανακλά την εσωστρέφεια της ελληνικής κοινωνίας και δεν συμβαδίζει με τα ενδιαφέροντα του διεθνούς κοινού και κυρίως με όσα ζητά η αγορά