
Από τα ερείπια του Ιράκ, στα κλειστά γυμναστήρια της Αθήνας
Αμπάρ, 2004. Όταν η βόμβα εκρήγνυται δίπλα στα πόδια του, ο Ραζάμπ Ραζάμπ είναι ένα αγοράκι μόλις εφτά ετών. Ώσπου να ξεσπάσουν οι πρώτες πολεμικές συρράξεις γύρω τους, θυμάται, η ζωή για τον ίδιο και την οικογένειά του στην ιρακινή πόλη κυλούσε κανονικά: «Δεν ήταν και όλα ρόδινα, όμως σίγουρα ήταν εντάξει». Η απώλεια των δύο μελών του από το ύψος των γοφών και κάτω, όμως, σε συνδυασμό με την συνέχεια των βομβαρδισμών στην περιοχή όπου διαμένει, σημαίνει πως η οικογένεια δεν θα μπορούσε να μείνει εκεί ακόμη για πολύ.
Ξεκινά τότε μια πορεία διαδοχικών περιπλανήσεων, μια ιστορία στην οποία η προσφυγιά επανεμφανίζεται ξανά και ξανά, λαμβάνοντας διαρκώς διαφορετικά πρόσωπα. Μέσα σε τέσσερις μήνες απ’ όταν έχασε τα πόδια του, ο εφτάχρονος Ραζάμπ φεύγει για την Συρία από όπου και ταξιδεύει στην Ιταλία, για να λάβει ιατρική περίθαλψη. Μένει τέσσερις μήνες στην Ιταλία και ύστερα επιστρέφει στην Συρία. Θα ζήσει εκεί για περίπου ενάμιση χρόνο, ώσπου η οικογένεια αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα της, θεωρώντας πως τα πράγματα στο Ιράκ έχουν αρχίσει να βελτιώνονται.
Ήταν αργά, είχαν ήδη εγκατασταθεί εκ νέου στην πόλη τους, όταν διαπίστωσαν το λάθος που έκαναν. Οι συγκρούσεις ξεσπάνε και