
Η ζωή, ο θάνατος και η ζωή του Γιάννη Χρήστου
Γιατί γράφω για τον Χρήστου; Έχουν ήδη γραφτεί αρκετά. Γιατί να γράφει κανείς για κάποιον που δεν γνώρισε ποτέ; Ίσως γιατί οι άνθρωποι που μας είναι πολύ σημαντικοί, στους οποίους επιτρέψαμε –έστω μέσα από το έργο τους– να μας ανοίξουν διάπλατα και με κάποιον τρόπο να κάμψουν τις αντιστάσεις μας, δεν παύουν ποτέ να μας στοιχειώνουν, να μας θέτουν ερωτήματα, ακόμη και να μας καταδιώκουν, σίγουρα όμως να μας οδηγούν, αν κι όχι πάντα σε γνωστή κατεύθυνση.
Καταπιάνομαι με τον Γιάννη Χρήστου πολύ λιγότερο ως δημοσιογράφος, και πολύ περισσότερο ως κάποια που από μια ανεπαίσθητη σύμπτωση κάποτε διασταυρώθηκε με τα αινιγματικά έργα του. Από τότε που άρχισα να ψάχνω με κυνηγούν οι συμπτώσεις, πέφτω συνεχώς «πάνω του», σαν κάτι να μου γνέφει προς την κατεύθυνσή του, από μια άλλη διάσταση, στέλνοντας κρυπτικά σήματα που δεν είμαι σίγουρη ότι κατανοώ. Για ανθρώπους που έχουν φύγει αλλά στους οποίους έχουμε επιτρέψει να μας διαπεράσουν μ’ αυτόν τον τρόπο, το σώμα μας διενεργεί με το έτσι θέλω μικρές «αναστάσιμες» διεργασίες, ανασταίνοντάς τους μέσα στην αδυσώπητη καθημερινότητα μας καθώς βαδίζουμε κι εμείς προς το θάνατό μας, σε πλήρη ησυχία ή στη μέση ταραχωδών συμβάντων, σε συνθήκες ασφαλείας