Εθισμένοι στο gaming

«Νάσο, θέλεις να βγούμε απόψε;»

«Μπα, ρε φίλε, δεν με ψήνει».

Είναι απόγευμα Παρασκευής, αλλά δεν έχει σημασία. Εδώ και χρόνια, ο 25χρονος Νάσος δεν ψήνεται να βγει, ποτέ, ούτε Παρασκευή, ούτε Σάββατο, ποτέ. Είναι φοιτητής σε επαρχιακή πόλη, αλλά περνάει τις μέρες του κλεισμένος στο διαμέρισμα που του έχουν παραχωρήσει οι γονείς του στο κέντρο της Αθήνας. Τα παντζούρια είναι μονίμως κλειστά, κουτιά από πίτσες και σακούλες ντελίβερι γεμίζουν το τραπέζι της κουζίνας, άπλυτα πιάτα στοιβάζονται στον νεροχύτη.

Ο Νάσος σπάνια ξυπνάει πριν το μεσημέρι, συχνά δε απόγευμα. Αμέσως μόλις σηκωθεί, κάθεται στον καναπέ, στήνει μπροστά του το λάπτοπ και μέχρι η οθόνη να φωτίσει στρίβει το πρώτο τσιγάρο. Τότε φοράει το μικρόφωνο και τα ακουστικά. Και αρχίζει να παίζει. Θα τελειώσει 5, 7 ή και 10 το πρωί, οπότε θα κοιμηθεί λίγες ώρες. Έτσι αρχίζει και έτσι τελειώνει κάθε μέρα του.

Gaming μέχρι τελικής πτώσης

«Πόσες ώρες έχεις παίξει συνολικά μέχρι σήμερα;», τον ρωτάμε, αλλά δυσκολεύεται να απαντήσει. «Δεκάδες χιλιάδες ώρες ίσως» απαντάει. «Μόνο χθες έπαιξα δέκα».

«Θα μπορούσες να φανταστείς τη ζωή σου δίχως gaming;». «Δεν ξέρω πώς θα ήταν, γιατί είναι κάτι που δεν έχω ζήσει», λέει αφοπλιστικά.