Φιλοσοφώντας πάνω σε μία σέλα μοτοσικλέτας
«Άλλοι μπορούν να μιλούν για το πώς θα διευρύνουν το πεπρωμένο του ανθρώπινου είδους. Εγώ θέλω απλά να μιλήσω για τον τρόπο που θα επιδιορθώσω μία μοτοσικλέτα. Πιστεύω ότι η αξία αυτού που έχω να πω διαρκεί περισσότερο». Κρυμμένη κάπου στη μέση του βιβλίου Το Ζεν και η Τέχνη Συντήρησης της Μοτοσικλέτας – μία εξερεύνηση στο πεδίο των αξιών (είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κάκτος και τώρα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ σε νέα μετάφραση Αλέξη Καλοφωλιά), αυτή η παράγραφος θα μπορούσε να ήταν η εισαγωγή στην περιπέτεια του Ρόμπερτ Πίρσινγκ. Ο συγγραφέας θέλησε να περιγράψει ένα ταξίδι αυτογνωσίας με τον εντεκάχρονο γιο του Κρις πάνω σε μία μοτοσικλέτα. Και η περιπλάνηση τον οδήγησε σε μία αλληλουχία στοχασμών πάνω στην τεχνολογία, τη φύση, την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, τις ανατολίτικες δοξασίες και πάνω από όλα το ερώτημα γιατί ένας μοτοσικλετιστής να φοβάται να αγγίξει την μοτοσικλέτα του.
Αυτή η τυπικά μυθιστορηματική αυτοβιογραφία ξεκινάει με τη χάραξη πορείας ενός ταξιδιού το 1968. Ο αφηγητής μαζί με τον γιο του αποφασίζουν ξεκινώντας από τη Μινεσότα, να διασχίσουν την Ντακότα, τη Μοντάνα, το Άινταχο, το Όρεγκον ώσπου να φτάσουν στη Βόρεια Καλιφόρνια, με μία Honda CB77. Μέχρι