Ένα συμπαντικό χρονικό ταξίδι θανάτου στην αρχέγονη αιωνιότητα του παντοτινού έρωτα

Πώς αποκαλείς κάποιον ο οποίος συνέβαλε όσο ελάχιστοι στην κατοχύρωση των κόμικς ως υψηλού επιπέδου και κύρους αφηγηματικής έκφρασης κατά την τελευταία εικοσαετία; Κάποιον που με το έργο του προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί επίμονα την εξαιρετικά ανθεκτική στο ευρύ κοινό αντίληψη ότι τα κόμικς απευθύνονται κυρίως σε σπυριάρικα αγοράκια με φαντασιώσεις υπερήρωα ή σε ενήλικες με εφηβική καθήλωση και σκιώδη προσωπικότητα (ακόμα και σήμερα ο όρος «ενήλικο κόμικ» προκαλεί συνειρμούς πορνογραφικού υλικού σε “εξειδικευμένους” και ύποπτους χώρους διανομής). Κομίστας; Καρτουνίστας; Μοιάζει περιορισμένο και κάπως μαζικό και “δεύτερο” για κάποιον που όχι μόνο επιδεικνύει, φαινομενικά αβίαστα, μια τόσο μεγάλη και χωρίς όρια εικαστική/εικονογραφική δεινότητα, αλλά και τα κείμενά του συναγωνίζονται άνετα τα κορυφαία δείγματα της σύγχρονης λογοτεχνίας. Ο ίδιος πάντως ο 55χρονος πλέον δημιουργός, που μεγάλωσε στο Σικάγο αλλά ζει εδώ και χρόνια στο Όκλαντ της Καλιφόρνιας, καταθέτει με κάθε ευκαιρία τη δυσανεξία του στη μεγαλόσχημη αναβάπτιση του είδους υπό την καθωσπρέπει και μεγαλόσχημη ονομασία «graphic novel».

Μια φορά στη ζωή μου έκλεψα συνειδητά βιβλίο (δηλαδή, το “δανείστηκα” και δεν το