Το στοίχημα της εκπαίδευσης των προσφύγων

«Τελείωσα το γυμνάσιο στη Συρία το 2014. Γράφτηκα στο λύκειο, αλλά το κτίριο βομβαρδίστηκε. Όλα τα έγγραφά μου καταστράφηκαν. Αποφάσισα να εγκαταλείψω τη Συρία για να ολοκληρώσω τις σπουδές μου. Θα ήθελα να γίνω μεταφραστής ή παιδίατρος. Μ’ αρέσει πολύ να ταξιδεύω και ως μεταφραστής θα μπορούσα να πάω παντού. Με τη μητέρα μου φτάσαμε στη Σάμο τον Φεβρουάριο του 2016, πήγαμε στην Αθήνα και μετά στη Θεσσαλονίκη. Δεν γνωρίζαμε ακόμα ότι τα σύνορα έχουν κλείσει. Τώρα είμαι εδώ, χωρίς ελπίδα, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς σχολείο. Δεν θέλω να ζω σε μια τέντα. Ο ήλιος καίει το σώμα μου και το φαγητό δεν είναι καλό. Θέλω να τελειώσω τις σπουδές μου. Μπορώ να τα καταφέρω, είμαι πολύ καλός στις ξένες γλώσσες. Χρειάζομαι απλά μια ευκαιρία να πάω ξανά σχολείο».

Μακριά από τις σχολικές αίθουσες

Ο Αμπντουλάχ είναι 16 ετών. Εδώ και κάποιους μήνες βρίσκεται κολλημένος στον καταυλισμό της Νέας Καβάλας, σ’ ένα μέρος εντελώς ακατάλληλο για την ευαισθησία και την ενέργεια της εφηβείας του και αποκομμένο απ’ οποιαδήποτε δραστηριότητα μάθησης και κοινωνικοποίησης. Όταν μίλησε στο κλιμάκιο της Διεθνούς Αμνηστίας είχε ήδη συμπληρώσει 423 μέρες μακριά από τις σχολικές αίθουσες και κάθε μέρα που κυλούσε