Είναι ένας παράξενος κόσμος

Μοιάζει λίγο παράξενη –τουλάχιστον σε όσους είχαν εμπλακεί σε έντονες αψιμαχίες περί της αμφιλεγόμενης αξίας της όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην οθόνη– η μυθική διάσταση και καθολική αναγνώριση που έχει κατοχυρώσει η πιο κρίσιμη ταινία για την καριέρα του δημιουργού της ως αρχετυπικό αριστούργημα του σύγχρονου κινηματογράφου. Είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος που δεν το είχε βιώσει τότε, το μέγεθος της αμηχανίας που σκορπούσε στις αίθουσες που παιζόταν και τις αντανακλαστικά σπασμωδικές αντιδράσεις όσων δεν ήξεραν πώς (ή μάλλον, ως τι ακριβώς) να τη διαχειριστούν.

Δυο-τρεις φορές έχω παρασυρθεί σε καυγά εν ώρα κινηματογραφικής προβολής με αφορμή τις αντιδράσεις δυσανεξίας στα τεκταινόμενα επί της οθόνης από κάποιον ή κάποιους από το κοινό, αλλά η πιο αξέχαστη ήταν η πρώτη φορά που είδα το Μπλε Βελούδο στη Νέα Σμύρνη (στον Άτταλο μάλλον) στην τρυφερή ηλικία των 16 ετών, στο μεταίχμιο μεταξύ εφηβείας και νεότητας, πάνω-κάτω όσο και το ζεύγος του κεντρικού ειδυλλίου της ταινίας (ο Τζέφρι/Κάιλ ΜακΛάχλαν λίγο μεγαλύτερος, η Σάντι/Λόρα Ντερν στο τέλος του Λυκείου). Εκτός από κάποιους “μεσήλικες” (τουτέστιν, όσοι ήταν τότε πάνω από 30) τριγύρω που ξεφυσούσαν πού και πού με δυσθυμία