Είναι αλήθεια αυτό που βλέπω; Η φωτογραφία στην εποχή της ΑΙ

«Έχεις αποθηκευμένες 1.936 φωτογραφίες» με ενημέρωσε με σχολαστική ακρίβεια το κινητό μου πριν από λίγες μέρες, όταν μπήκα στον φάκελο Συλλογή. Ο αριθμός με τρόμαξε λίγο κι έτσι άρχισα αμέσως την εκκαθάριση. Για την επόμενη μιάμιση ώρα σκρόλαρα, κλίκαρα, σύγκρινα, μετέφερα ή έσβηνα φωτογραφίες, πολλές απ’ τις οποίες δε θυμόμουν καν γιατί τις είχα τραβήξει – και πολύ περισσότερο γιατί τις είχα κρατήσει. Έξι φωτογραφίες από λίγο διαφορετικές γωνίες μιας αστείας πινακίδας. Πέντε συνεχόμενες σέλφι με το ίδιο αμήχανο ύφος μπροστά σε ένα αξιοθέατο. Επτά παρόμοιες φωτογραφίες της κόρης μου, όπου στη μια είχε τα μάτια λίγο κλειστά, στην άλλη είχε στρέψει ελάχιστα το κεφάλι, στην τρίτη χαμογελούσε λιγότερο χαριτωμένα απ’ ό,τι στη δεύτερη, στην τέταρτη ο φωτισμός ήταν ελάχιστα χειρότερος απ’ ό,τι στην πρώτη κ.ο.κ. Στο τέλος της διαδικασίας, ο φάκελος είχε αδειάσει κατά το ήμισυ, κι εγώ είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να φωτογραφίζω λιγότερο συχνά και περισσότερο επιλεκτικά.

Η αλήθεια είναι ότι η περίπτωσή μου δεν αποτελεί εξαίρεση. Ποτέ η ανθρωπότητα δε φωτογράφιζε τόσο ασυγκράτητα και αχόρταγα όσο στις μέρες μας. Όπως αποκαλύπτει μια έρευνα η οποία είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας