Corbusier, Jeanneret, Perriand: Σαν «τα τρία δάχτυλα του ενός χεριού»
Όταν το 1927 η νεαρή σχεδιάστρια Charlotte Perriand χτύπησε την πόρτα του ατελιέ του Le Corbusier στη rue de Sèvres του Παρισιού, η απάντηση που έλαβε ήταν «δεν κεντάμε μαξιλάρια εδώ». Οι επαγγελματικές ευκαιρίες για τις γυναίκες στο ντιζάιν ήταν ακόμα κλειστές. Παρότι η Σχολή του Bauhaus δεχόταν γυναίκες, δεν τους έδινε πρόσβαση στις σπουδές του ντιζάιν και της αρχιτεκτονικής, αλλά τις έστελνε στα εργαστήρια υφαντουργίας.
Η πραγματικότητα της εποχής όμως δεν σταμάτησε την τολμηρή και γεμάτη ζωντάνια 24χρονη Γαλλίδα που είχε εμπνευστεί από το βιβλίο Vers Une Architecture (1923) του Le Corbusier. Όραμά της ήταν να δημιουργήσει ένα ντιζάιν με νέα, βιομηχανικά υλικά και να συστήσει έναν μοντέρνο, ευχάριστο και πρακτικό τρόπο ζωής στο ευρύ κοινό. Την ίδια χρονιά, όταν ο Le Corbusier επισκέφθηκε το Salon d’Automne του 1927 και είδε την εγκατάσταση Βar sous le toit, ένα δωμάτιο-μπαρ που η Perriand είχε δημιουργήσει αρχικά στο διαμέρισμά της, εντυπωσιάστηκε από τη χρήση του αλουμινίου, του γυαλιού και του χρωμίου στα έπιπλα και τα χωρίσματα.
Αμέσως η Perriand προσελήφθη και εντάχθηκε ως ένα από τα πιο ενεργά και μόνιμα στελέχη του ατελιέ του Corbusier για μία δεκαετία, συνεχίζοντας και
