Obscuro Barroco
«Παράδεισος, κόλαση, καθαρτήριο». Οι τρεις παραπάνω λέξεις-μεταφυσικοί προορισμοί ακούγονται αρκετές φορές στην ταινία της Ευαγγελίας Κρανιώτη. Παρότι δε, αναφέρονται στην πόλη του Ρίο ντε Τζανέιρο θα μπορούσαν κάλλιστα να περιγράψουν και την εμπειρία του να παρακολουθείς αυτό το σπάνιας οπτικοακουστικής δύναμης ντοκιμαντέρ. Μια εμπειρία που αποδεικνύεται άλλοτε μαγευτική και άλλοτε επώδυνη, βασικά όμως λυτρωτική. Συνοδοιπόρος και ξεναγός μας μέσα από τις καθηλωτικές εικόνες και τους ήχους είναι η εμβληματική τρανσέξουαλ Λουάνα Μουνίζ (1961-2017), η κοινωνική και πολιτική δράση της οποίας την είχε καταστήσει σύμβολο της πόλης. Ο θάνατός της, λίγο καιρό έπειτα από το τέλος των γυρισμάτων, βύθισε στο πένθος ολόκληρες συνοικίες και φαβέλες και, υποχρεωτικά, προίκισε την ταινία με μία επιπλέον διάσταση.
Η δεύτερη οδηγός μας είναι η Κλαρίσε Λισπέκτορ (1920-1977), η σπουδαία Βραζιλιάνα συγγραφέας, μία από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του μοντερνισμού. Κάποιοι τολμούν να τη συγκρίνουν με τον Κάφκα και τον Τζόις, άλλοι ανακαλύπτουν συγγένειες στο έργο της με εκείνο της Βιρτζίνια Γουλφ, του Μπόρχες ή του Ρεμπό. Το βέβαιο είναι ότι η Λισπέκτορ με την υπνωτική και ποιητική γραφή της