Αγγίζοντας το όνειρο

Οι οδηγίες πριν μπούμε στους κλειστούς χώρους του παλιού αεροδρομίου του Τέμπελχοφ, όπου σήμερα λειτουργεί το μεγαλύτερο κέντρο προσωρινής διαμονής προσφύγων στη Γερμανία, είναι σαφείς: Απαγορεύεται να φωτογραφίσουμε παιδιά χωρίς την συγκατάθεση των γονιών τους ή να μπούμε στα δωμάτια των προσφύγων χωρίς την έγκρισή τους. Είμαστε μια ομάδα δώδεκα δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ από διάφορες χώρες του κόσμου, που έχουμε σήμερα πάρει άδεια να περιηγηθούμε σε εκείνο το κομμάτι του Τέμπελχοφ που από τον περασμένο Οκτώβριο δίνει στέγη σε 2.000 νεοαφιχθέντες πρόσφυγες. Είναι 11:30 πμ και μόνο κάποιες χαμηλόφωνες συζητήσεις στα αραβικά φτάνουν στα αυτιά μας, καθώς μπαίνουμε στο πρώτο από τα τέσσερα κτίρια που είναι σε χρήση. Τέτοια ώρα οι περισσότεροι έχουν βγει, μας εξηγεί η Μαρία Κιπ, εκπρόσωπος της εταιρείας Tamaja που έχει αναλάβει τη διαχείριση του κέντρου για λογαριασμό του κρατιδίου του Βερολίνου.

Κάποιοι άνδρες που συζητούν καθισμένοι στους δύο καναπέδες, στους μεγάλους διαδρόμους ανάμεσα στις σειρές με τα δωμάτια, σηκώνονται και απομακρύνονται μόλις οι πρώτοι από εμάς τους πλησιάζουν για να τους ζητήσουν να μας μιλήσουν. Λίγο πιο πέρα, μια ηλικιωμένη γυναίκα από τη Συρία και ο