Σοπράνο, Ντρέιπερ, Άντεργουντ, Χόρσμαν!
Λιτή, ενθουσιώδης, αφηρημένη αλλά ακριβής αντίδραση στον τρίτο κύκλο του Bojack Horseman: «Δεν υπάρχει αυτή η σειρά!» Κι όμως υπάρχει. Και πρόκειται για μια μελαγχολικού ύφους μετα-κωμωδία, «δραμωδία» (ή «μελα(ν)κωμωδία» αν μας επιτραπεί ο νεολογισμός) με κεντρικό ήρωα τον ομώνυμο χαρακτήρα, έναν αλογόμορφο σταρ της τηλεόρασης που έχει ένα σκασμό ψυχοσυναισθηματικά θέματα (όπως όλοι μας), παρασύρεται στον αλαζονικό κωλοπαιδισμό (παρότι γλιστρά γρήγορα και βασανιστικά προς τα πενήντα) για να μαριναριστεί κατόπιν στην αυτολύπηση, και ζει στο παράλληλο σύμπαν του «Hollywoo» όπου συνυπάρχουν άνθρωποι και ανθρωπόψυχα ζώα.
Ο Bojack έχει ήδη κατοχυρώσει τη θέση του στο σύγχρονο τηλεοπτικό πάνθεον των μεσηλίκων ανδρών με πολυσύνθετη παθολογία δικαιολογώντας απολύτως το διαφημιστικό σλόγκαν του νέου κύκλου που τον τοποθετεί μαζί με τους κεντρικούς χαρακτήρες σειρών όπως οι Sopranos, το Mad Men και το House of Cards: «Soprano, Draper, Underwood, Horseman». Ο πρώτος κύκλος της σειράς μπήκε πριν δύο χρόνια διστακτικά στα νερά του σύγχρονου αφηγηματικού animation όπως τόσες και τόσες σειρές από τους Simpsons και μετά, ο δεύτερος ήταν μια συναρπαστική κατάδυση στα σύγχρονα «προβλήματα πρώτου