Μαρία Δημητρίου: Ανάμεσα σε δύο κόσμους
Τη Μαρία Δημητρίου τη γνώρισα πριν από περίπου είκοσι χρόνια, στα πλαίσια μιας έρευνας της ΕΕ για τη χρήση προφυλακτικού στους μετακινούμενους πληθυσμούς. Είχα ζητήσει τότε τη βοήθεια του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, για να έρθω σε επαφή με τον τσιγγάνικο πληθυσμό της Αγίας Βαρβάρας. Μου σύστησαν τη Μαρία. «Ανήκει στην τσιγγάνικη κοινότητα της περιοχής» μου είπαν «και θα σου φανεί πολύ χρήσιμη».
Δώσαμε ραντεβού σε ένα αθηναϊκό καφενείο. Μια κοπέλα σπάνιας ομορφιάς, άβαφη και ντυμένη απλά, με ένα στενό τζιν και ένα άσπρο T-shirt, με χαιρέτησε ευγενικά και κάθισε απέναντί μου. Ο πάγος έσπασε αμέσως. Μιλούσαμε ακριβώς την ίδια γλώσσα, μοιραζόμασταν τα ίδια ιδεώδη, με μια δόση αφέλειας λόγω της ηλικίας. Η Μαρία τότε συνεργαζόταν με το Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι. Είχε τελειώσει κοινωνική λειτουργός και ήταν μητέρα ενός παιδιού.
Έκτοτε πολλά έχουν αλλάξει στη ζωή της, αφού στα 28 διαγνώστηκε με σκλήρυνση κατά πλάκας και βρέθηκε καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. Η θέληση και το πείσμα της όμως παρέμειναν αμετάβλητα. Κατόρθωσε να σηκωθεί και να ξαναπερπατήσει, έκανε δεύτερο παιδί και εργάζεται μέχρι σήμερα, όταν της το