Πολλά υποσχόμενοι αλλά και πολλαπλώς επίφοβοι μέσα στην αχλή των προσδοκιών που φέρουν, οι υδρογονάνθρακες είναι κάτι σαν δίκοπο μαχαίρι. Μπορούν –ως υποθαλάσσια κοιτάσματα στην Ανατολική Μεσόγειο– να ενώσουν, δημιουργώντας τη βάση για περιφερειακές συνεργασίες, αλλά και να διχάσουν, δίνοντας τροφή σε περιφερειακές έριδες. Να φέρουν κέρδη, αλλά και ζημίες. Να συμβάλουν στην ενεργειακή αυτονομία/ασφάλεια, αλλά και σε ενεργειακές εξαρτήσεις. Να φέρουν την ειρήνη, αλλά και τον πόλεμο, με την Ανατολική Μεσόγειο να αποτελεί πια το θέατρο ενός ίσως «από τα τελευταία μεγάλα δράματα», που εκτυλίσσονται γύρω από τα ορυκτά καύσιμα, στον δρόμο προς ένα πιο πράσινο μέλλον, όπως εκείνο που προωθεί πια σφοδρά η ΕΕ.
«Η Ανατολική Μεσόγειος αποτελεί το τέλειο μοντέλο, ένα case-study, τόσο για εκείνους που υποστηρίζουν ότι η ενέργεια γεννά συγκρούσεις όσο και για εκείνους που ισχυρίζονται ότι δημιουργεί τις βάσεις για συνεργασία», σχολιάζει μιλώντας στο inside story o Γκάμπριελ Μίτσελ, διευθυντής Εξωτερικών Σχέσεων στην ισραηλινή δεξαμενή σκέψης Mitvim.
Εννέα χρόνια ανακαλύψεων και πρωτοβουλιών
Από την ανακάλυψη του κοιτάσματος «Αφροδίτη» στην Κύπρο έχουν πια περάσει ακριβώς εννέα χρόνια. Ήταν