Το 2020 υπήρξε annus horribilis για ολόκληρη την ανθρωπότητα, λόγω της πανδημίας. Ωστόσο ήταν ακόμα δυσκολότερο για κάποιους, καθώς οι χώρες τους αντιμετώπιζαν σοβαρά πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα και πριν την εξάπλωση του κορονοϊού.
Τέτοια είναι και η περίπτωση των Λιβανέζων. Το 2019 η μικρή χώρα χρεοκόπησε και ο πληθυσμός εξεγέρθηκε. Μαζικές διαδηλώσεις, που κάποιοι χαρακτήρισαν «επανάσταση», οδήγησαν στην παραίτηση της κυβέρνησης και τον διορισμό «κυβέρνησης τεχνοκρατών». Η πανδημία έφθασε σε μια στιγμή που η λιβανική κοινωνία έχει γονατίσει, με το σύστημα υγείας διαλυμένο και το κράτος ανήμπορο και απόν. Η τραγική έκρηξη στο λιμάνι της Βηρυτού της 4ης Αυγούστου ήταν το αποκορύφωμα.
Η παραμονή, εδώ και επτά χρόνια, των 2.750 τόνων νιτρικού αμμωνίου μπροστά στο πυκνοκατοικημένο μέτωπο της πόλης, εν γνώσει των αρχών και μελών της κυβέρνησης, οδήγησε σε ένα από τα πιο ηλίθια ατυχήματα της ιστορίας. Αποτελεί, παράλληλα, την πιο περίτρανη απόδειξη της κατάρρευσης του κράτους στον Λίβανο και την πιο εύγλωττη –και τελευταία– προειδοποίηση του τι μπορεί να ακολουθήσει στο μέλλον, εάν αυτή δεν ανασχεθεί.
Πώς όμως φθάσαμε ως εδώ; Πώς είναι δυνατή τέτοια απύθμενη αδιαφορία και