Οι φυλετικές θεωρίες γνώρισαν την οριστική τους απαξίωση μεταξύ των επιστημόνων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν κατέστη σαφής η φρίκη στην οποία μπορούσαν να οδηγήσουν. Όμως στις ΗΠΑ η φυλετική ένταξη παραμένει μέχρι σήμερα αναπόδραστο στοιχείο αυτοπροσδιορισμού και ετεροπροσδιορισμού. Το μαρτυρεί το ερώτημα περί φυλής που περιλαμβάνει η ανά δεκαετία γενική απογραφή, διακρίνοντας μεταξύ «λευκών», «Αφρο-αμερικανών», «Αμερινδιάνων», «Ασιατών», «ανθρώπων πολλαπλής φυλής» και «Ισπανοφώνων». Το ότι η τελευταία κατηγορία είναι γλωσσική-πολιτισμική και τέμνεται οριζόντια με τις άλλες, πιστοποιεί από μόνο του τη συνθετότητα και την αυθαιρεσία ανάλογων κατηγοριοποιήσεων – εξ ού και ο τρόπος που διατυπώνονται τα ερωτήματα στην απογραφή χρειάστηκε κατά καιρούς να αλλάξει.
Η φυλή είναι μια κοινωνική κατασκευή. Δεν χρειάζεται να βρει στηρίγματα, ούτε «γενετικά», αλλά ούτε καν «φυσιογνωμικά». Το γνωρίζουν αυτό οι πληθυσμιακές ομάδες, οι οποίες μόνο μέσα από αγώνες και μετά από πολύ χρόνο κατέκτησαν τη δυνατότητα να συνυπολογίζονται στους «λευκούς», όπως οι συμπατριώτες μας Ελληνο-αμερικανοί και λοιποί εκ της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής προερχόμενοι μετανάστες. Η παρουσία του