Γιατί δεν προκύπτει η περίφημη «εθνική γραμμή» στην εξωτερική πολιτική;

Οι λέξεις «ομοψυχία», «εθνική στρατηγική» και άλλες παρεμφερείς είναι πολύ συχνές αυτές τις μέρες στο πολιτικό λεξιλόγιο. Οι προτάσεις για σύγκληση συμβουλίου αρχηγών, οι –κεκλεισμένων των θυρών– ενημερώσεις του ΥΠΕΞ στην αντιπολίτευση και οι εκκλήσεις για την διαμόρφωση «εθνικής γραμμής» βρίσκονται μονίμως στην ημερήσια διάταξη. Δίχως όμως αυτό να μετουσιώνεται σε συμβολικό αλλά και ουσιαστικό επίπεδο σε μία ενιαία θέση για τα κεντρικά ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής που απασχολούν τους τελευταίους μήνες –και με επίταση της τελευταίες εβδομάδες– την επικαιρότητα.

Πού οφείλεται όμως αυτή η εμφανέστατη δυστοκία; Στην απουσία κοινών θέσεων και στρατηγικών στόχων ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα, ή σε διαφορετικούς λόγους;

Τα βασικά «μέτωπα» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, τις τελευταίες δεκαετίες, είναι ουσιαστικά τρία:

• Οι σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας (όσον αφορά το Αιγαίο, το Κυπριακό, και το προσφυγικό)
• Ο βορειο-ατλαντικός προσανατολισμός της χώρας
• Οι σχέσεις με την Βόρεια Μακεδονία, όπως είναι πλέον η επίσημη ονομασία της ΠΓΔΜ

Συνδετικός κρίκος των δύο πρώτων είναι –τα τελευταία χρόνια– το θέμα των Ανεξάρτητων Οικονομικών Ζωνών, μια και συνδέεται τόσο με την Κύπρο, όσο και με χώρες