Η κρίση της Λιβύης δεν είναι απλώς ένα παράθυρο ευκαιρίας που αξιοποίησε η Τουρκία του Ταγίπ Έρντογαν για την προώθηση των διεκδικήσεων της της στην ανατολική Μεσόγειο. Ούτε η Γαλλία του Εμανουέλ Μακρόν πρωτοστατεί στις αντιδράσεις μόνο και μόνο για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της στη θαλάσσια δικαιοδοσία της Κυπριακής Δημοκρατίας ή έστω τη γειτονική Συρία.
Η Αφρική, συμπεριλαμβανομένης και της υποσαχάριας, αποτελεί χρόνια τώρα πεδίο στο οποίο ξεδιπλώνονται οι τουρκικές φιλοδοξίες, σε σημείο ώστε ο φιλοκυβερνητικός τύπος της γείτονος να υποστηρίζει ότι η Άγκυρα λίγο απέχει από τα κατεδαφίσει όλο το μεταποικιακό γαλλικό οικοδόμημα της Françafrique. Ο ισχυρισμός φαντάζει υπερβολικός, ωστόσο, γεγονός παραμένει ότι ο ρόλος που οραματίζεται η σύγχρονη Τουρκία για τον εαυτό της υπερβαίνει και αυτούς ακόμη τους γεωγραφικούς και ιστορικούς περιορισμούς του «νεο-οθωμανισμου».
Να είναι τυχαίο ότι στα τέλη Ιανουαρίου, σε μία συγκυρία σημαδεμένη από τη Διεθνή Διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη, αλλά και την επιδείνωση των ρωσο-τουρκικών σχέσεων με αφορμή την προώθηση των δυνάμεων του Άσαντ στην επαρχία της Ίντλιμπ, ο Ταγίπ Έρντογαν πραγματοποιούσε άλλη μία αφρικανική περιοδεία, με σταθμούς